Liefde is een keus....

Als liefde een keus is, hoe kan het dan dat ik niet kan kiezen? 33 jaar en vrijgezel. Super leuk om als vrijgezel door het leven te gaan. Gewoon lekker je eigen ding  kunnen doen, zonder dat je op zondagavond verplicht naar studio sport moet kijken, omdat manlief dit zo nodig moet volgen.

Maar als je vrijgezel bent, wil je juist aan de man en als je aan de man bent, wil je weer vrijgezel zijn. Waarom is dat toch? Is het gras dan toch groener aan de andere kant, of blijven we gewoon hardnekkig proberen te bewijzen dat het echt zo is?

Als liefde een keus is, zou het niet zo moeilijk moeten zijn, ware het niet dat je in de loop van de tijd steeds meer eisen op je lijstje krijgt. Ook ik ben hier schuldig aan. Het is niet snel goed. Bovendien is het omhoog houden van je inmiddels erg hoog gebouwde muur toch ook wel een aardige sport geworden. En daarnaast heb ik dan ook nog eens de pech feilloos het gevoel te hebben om echt de verkeerde man eruit te pikken. Ééntje die ver weg woont, getrouwd is met zijn werk, of toch wel een beetje het type onbereikbaar. Echt onuitstaanbaar, maar helaas waar.

Dus ik kan wel willen kiezen, maar wat heb je dan eigenlijk te kiezen? Ik weet het niet, snap het niet en wil het geloof ik ook niet snappen. Ik houd mijn muurtje geloof ik maar gewoon lekker hoog, tot de juiste man mij heeft gevonden.

En als jij mij kan vertellen wat ik te kiezen heb, laat me dan niet in het ongewisse....